O my beloved, grant me your union, to heal this mad heart of mine,
For my longing has crossed all bounds, and my patience has withered in sorrow for you.
Be like Layla, saving her Majnun from the agony of passionate love,
For no ordinary physician can fathom a cure for the lovers’ pain.
Why did you enchant my heart with that beautiful face at first sight,
If you care not for the grieving hearts and the plight of the wretched?
Now, O beloved, find a remedy for this heart that rebels against patience,
For you stole my reason and seized my heart when you vanished from my sight.
Yet, since I beheld you, I chose the path of passion by my own will,
No obsession with fair faces stirred my soul before you came.
Without you, neither this world nor the hereafter holds any worth,
Your union alone suffices me in both realms!
A sigh escapes my heart, fierce enough to set the seven seas ablaze,
For my longing for you, O beloved, consumes me in your absence.
Since no one knows what tomorrow hides for us,
Come now, let’s steal a moment of joy today in sweet seclusion.
Yet Saadi speaks words as sweet as ever, defying the envious spite,
But how can a parched soul, sick with thirst, taste the sweetness of delight?
Arabic Translation
يا حَبيبي، جُد بوصالكَ، حتى تكونَ شِفاءاً لقلبنا المَجنون
فقد تجاوز شوقي الحدود، ونفذ صبري من الحزن عليك
ألا فلتكن كليلى تُنقذ مَجنونها من وَجع الهَوى
فقد أحتار الطبيب في علاج ألم العاشقين
لمَ فَتنتَ قلبي بذلك الوجه الجميل في البدء
إن لم تكن تهتم لأحوال الحزانى والمساكين؟
الآن، ابحث (يا حبيبي) عن علاجٍ لهذا القلب الناقم على الصبر
فقد فقدتُ عقلي وسلبتَ قلبي عندما خطفته بغيابك
لكن، مُذ رأيتك، أخترت طريق الهوى بإرادتي
لم يكن في قلبي قَبلك هوس لوجوه الحِسان
بدونكَ، لا قيمة للدنيا ولا للآخرة
فوصل منك يكفي لي في الدارين
تَخرجُ من قَلبي آهٌ تَحرقُ السَبع أبحرٍ
فشوقي إليك، يا حبيبي، يحرقني في بعدك
لانه لا أحد يَعلم ما يخبئه الغد لنا
فلتأتِ في حالك اليوم، لنعيش لحظة سَعادةٍ في خلوة سوية
لكن سعدي يَنطق بكلام حلو كالمعتاد، رغم أنف الحاسدين،
فكيف لمريضِ ضمأن أن يَذوق طعم الحلوى في الواقع؟
Persian Poem
به وصل خود دوایی کن دل دیوانهٔ ما را
ز حد بگذشت مشتاقی و صبر اندر غمت یارا
مگر لیلی کند درمان غم مجنون شیدا را
علاج درد مشتاقان طبیب عام نشناسد
نبایستی نمود اول به ما آن روی زیبا را
گرت پروای غمگینان نخواهد بود و مسکینان
بباید چارهای کردن کنون آن ناشکیبا را
چو بنمودی و بربودی ثبات از عقل و صبر از دل
ولیکن تا تو را دیدم گزیدم راه سودا را
مرا سودای بترویان نبودی پیش ازین در سر
وگرنه بیشما قدری ندارد دین و دنیا را
مراد ما وصال تست از دنیا و از عقبی
برآید از دلم آهی بسوزد هفت دریا را
چنان مشتاقم ای دلبر به دیدارت که از دوری
که در عالم نمیداند کسی احوال فردا را
بیا تا یک زمان امروز خوش باشیم در خلوت
ولی بیمار استسقا چه داند ذوق حلوا را؟
سخن شیرین همی گویی به رغم دشمنان سعدی
Discover more from Garden of Translation
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
 
			 
			 
			 
			