O you who are forced to be far from me, without recourse or hope,
separated by five trenches, followed by four high walls.
O story that brought us together, you and I, like the story of night and day,
following each other continuously, but without a memorable encounter.
Like a statue of stone, your memory remains with me,
for that last day, and that union, will never be repeated.
You kissed me once, then again, and again without end,
as if your soul were thirsty, and the kisses quenched its thirst and made it blossom.
Each kiss pierced my body, and planted a flower within my soul,
my eyes filled with tears when you placed a kiss on my cheek.
Every time you gave me that kiss, my eyes held words they didn’t want to speak,
as if they wanted to say, my love, don’t kiss me, for this might distance me from you even more.
It was as if you knew clearly that day, that that day and everything you did
would never return in our lifetime and would never be repeated.
Arabic Translation
يا مُكرها بالبعد عني، بلا حيلة ولا أمل
من بعد خلف خمس خنادق، تلتها أربعة جدران عالية
يا قصةٍ جمعتنا أنا وأنت، وكأنها قصة الليل والنهار
مُتعاقبان على نحو مُستمر، لكن بلا لقاءٍ يُذكر
كتمثالٍ من حجرٍ، بقيت معي ذكراك،
حيث ذلك اليوم الأخير، وذلك الوصال لن يتكرر.
قبّلتني مرةً، ثم أخرى، وأخرى بلا إكتفاء،
كأن روحك عطشى، ترويها القُبل فتزهر
كلّ قُبلةٍ أخترقت بدني، وغرستِ بداخل روحي زهرة،
عينيَ أمتلأت من الدمع، عندما وضعتِ قُبلة على خدي
في كل مرة تهديني تلك القُبلة، عيني في داخلها كلام لاتريد البوح به
وكأنها تريد القول يا حبيبتي، لاتقبليني، فهذا قد يبعدني عنك أكثر
كأنك علمتِ يومها بشكل واضح، بأن ذلك اليوم وكل ما فعلتِ
لن يكون له نصيب من العودة مرة أخرى خلال عمرنا ولن يتكرر
Persian Poem
ای دور مانده از من ناچار و ناسزاوار
آنسوی پنج خندق پشت چهار دیوار
ای قصهی تو و من چون قصهی شب و روز
پیوسته در پی هم اما بدون دیدار
سنگی شدهست و با من تندیسوار ماندهست
آن روز آخرین وصل وآن وصل آخرین بار
بوسیدی و دوباره بوسیدی و دوباره
سیری نمیپذیرفت از بوسه روحت انگار
با هر گلوله یک گل در جان من نشاندی
وقتی به بوسه بستی چشم مرا به رگبار
آندم که بوسه دادی چشم مرا نگفتم
چشمم مبوس ای یار کین دوری آورد بار
دانسته بودی انگار کآن روز و هر چه با اوست
از عمر ما ندارد دیگر نصیب تکرار
Discover more from Garden of Translation
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
 
			 
			 
			 
			